Benim Miladım

Şu sıralar kitap ve filmden çok hayatımla ilgili yazılar yazar oldum ama sanırım çok fazla sınanır oldum.Normal de anlatacağı çok şey olan insanlardan değildim başıma öyle büyük şeyler gelmezdi, düzenli hayatım da düzensizlik zor görülürdü. Fotoğraftaki kedicik benim en mutlu ve en mutsuz ayım temmuzdan kalma bu ayda anneme akut pankreas teşhisi konuldu. Ülkemin işini düzgün severek yapan doktorları bu teşhisi 4 Hastane gezdikten sonra yani 4 gün sonra koyabildi. safradaki taşlar çıkmış sonuç o kadar büyümüş ki her gidilen hastane kafalarına göre bir teşhis koymaları  ne bir kan testi ne bir idrar testi istenilmemesi artık çok bilinçli gitmemiz gerektiğini gösteriyor.Kesinlikle eğer ailenizden kanınızdan canınızdan biri acı çektiğinde akıl sağlığınız yerinde olmuyor kukla gibi oluyorsunuz. Ne yöne çevirseler şifayı orada sanıyorsunuz.Ne yazık ki... Hayatım da en zor günüm ilk acildeki bekleyişimdi en samimi  insanlarsa hastane de kaldığımız günler de o yanımızdaki hastalar ve hasta yakınlarıydı ancak aynı acıyı çekenler birbirini bu kadar iyi anlarmış. Sanırım benim en üzüldüğüm en çıkmaza girdiğim anda annem ameliyata girdiğinde abimle köşe kapmaca oynar gibi birbirimizden uzaklaşıp ağlayıp sonra birbirimizi bakışlarımızla sakinleştirmeye çalışmaktı. Hastane de yaşamak cok zor o kadar çok gerçek acılar görüyorsunuz ki hatta o acildeki haykırışları duymak...
Şimdi hepsi bir anı yaşandığına bile inanamıyorum şükürler olsun ki annem iyi şükürler olsun ki bu acıyı çekmişim.
Kediyi anlatmak istemiştim aslında Çapa Tıp Fakültesinde Acil de duruyor, ön ayağından biri yok küçükken araba ezmiş orada tedavi etmişler ve yaşamış doktorlar çok iyi bakıyor ve bu kedicik acilde hangi kapıya gidiyorsa oradaki hasta en ağır durumda olanmış. Ismi de var ama benim isim hafızam yok gibi bir şey...
Insanlığınızı merhametinizi hicbir zaman kaybetmeyin gözünüz gibi bakarsınız umarım. Çünkü sağlığınızı kaybedebilirsiniz bu olağan normal bir şey ama etrafınız merhametsizlerle çevrilmişse o zaman üzülürüm her şey maddiyat değil hastane de yaşlı bir teyzeye çocuklarının parayla tuttuğu biri bakıyordu ve anladım.Anneler çocuklarına bir şey belli etmez merhametsizlerin elinde bile olsa...