Merhaba sevgili okuyucu ,
Bu gece beni uyutmayan düşüncelere daldım.
Şiddet şiddeti doğuruyor. Yani ufacık uyguladığımız o an bize doğru gelen şey aslında büyük bir yanlışın başlangıcı olabiliyor.
Mesela küçük çocukların ellerine vurabiliyoruz. Yapmasın diye ufak bir uyarı gibi ama bu şiddeti normalleştirmek. Bunj bilmeden önce bende otorite kurmak amaçlı birkaç kez yaptım. Ve işe yaramadı. Yani uyguladığım şeyle kaldım. Ve çocuğumun bana anlamsız bakışlarıyla. Daha sonrasında araştırmalarım ve okumalarım sayesinde içimdeki canavarı uyandırabileceğimi öğrendim. Yani öğrendiğim çaresiz davranışlar başvuruma bugün eline vicdan azabıyla vurduğum çocuğuma daha sonrasında yüzüne tokat hiç acımadan psikolojik değersizleştirme şiddetime bu tablo gittikçe büyüyecekti. Ve ben vicdanım tamamen temiz bir şekilde uygulayacaktım. Çünkü bütün suç benim o şekilde davranmasını istemediğim çocuğumdan kaynaklı olacaktı.
Neyse ki bu yoldan çok zor çabalarla dönüyorum
Bunu başarmak çok zor. Çünkü ben farkında olmadan içimdeki ses ufacık bir vur kesinlikle seni dinleyecek diyor.
Ama onun sessini kapatabiliyorum
Eğilip onun hizasında baktığımda çocuğumu değil kendi iç sessimi kısıyorum çocuğuma değil içimdeki sese ondan daha güçlü olduğumu ve şiddetin asla çözüm olmadığını söylüyorum.
Onun yerine kocaman bir sarılın bu her şeye çok iyi gelir. Ve o daha çok küçük öğreteceğiniz en son şey şiddet olsun.
