Aslında ne yazacağımı bilmiyorum. Kitap okuyorum,filmler izliyorum, arkadaşlarımı çağırıyorum, eşimle vakit geçiriyorum kavgalar ediyoruz sonra konuşup barışıyoruz.(ekmek yapamıyorum) Ama çaresi yok bulamıyorum geçmiyor bu özlem. Sebep hep aynı ailemi çok özlemem Istanbul u özlemem. Insan memleketini nasıl özler diye düşünür gülerdim. Insan sadece sevdiği insanları özlerdi. Ne kadar saçma bir düşüncem varmış. Istanbul bir insan olsaydı hani bayramlar da veya uzun aralardan sonra görüştüğümüz ama bizi sımsıkı kucaklayıp bırakmayan akrabalarımız gibi sarılırdım sabrını zorlayana kadar bırakmazdım. bu sevmediğimiz çok sıkı sarılmalar özlemdenmiş. Dün haberler de izlediniz mi bilmiyorum ama 7 tepe 7 kıta diye bir klip verdiler enstrümanlarla başında daha gözlerim doldu.
Küçücük iki tane kardeşim var sanırım onları gerçekten yiyeceğim Her gün bir geçsin şu Korona bir bitsin Istanbul a gittigim gibi şurasını ısıracağım yok şurası daha ısırmalıktı diye düşünüp komple bir lokmada yemenin daha iyi olacağına karar veriyorum...
Namaza başladım çokça dua ediyorum. Bazen isyan bile edip sonra utanıp kızarıyorum. Ne yapacağımı bilemeyip çıldırmamak için uğraş veriyorum. Annem bütün evi ve eşyalarını boyayıp kendisi güzelleştirdi. Keşke birazcık ona çekip becerikli olsaydım ama ben komple babama çekmişim marifetsizim. Daha da içinizi karartmak istemiyorum. Bir an önce bunun bitmesini istiyorum. Küçüklük hayallerime de kızıyorum zombi salgını hastalık salgını olursa süper olurdu diye düşünürdüm . Hepinizden ve en cok kendimden özür diliyorum.
