Bazı huylarım hala 10 yaşında belki daha küçük belki daha büyük...
Büyümekle ilgili bir sorunum var kafama estiği gibi karar verip sonra mızmız oluyorum.Boyumdan büyük işlere bulaşıyor gibi de hissediyorum her an annemin eteğinin arkasına saklanabilirim ama o etek şimdi yok.İnsan büyümek istiyor ama bir yanı da hep küçük kalsın istiyor. Ben o yanların çoğunu tutmuşum hiç büyümemişler. Heves ettiğim şeyden anında vazgeçebiliyorum bağlandığım insanların kötü yönlerini de göremiyorum ya da çok zamanımı almış oluyor.Anlamsız inatlarım da var.İnsanların yaptıkları kötülükleri duyunca görünce hayrete düşüyorum. Herkesi melek sanıyorum şeytanlıkları görünce ağlıyor ama çabuk unutuyorum. Kısacası artık aklı başında biri olmam lazım yoksa kandırılmaya doyamayacağım bir hayat beni bekliyor olabilir.
O benim için anlamı büyük gün yaklaştıkça korkularım endişelerim hat safhayı buluyor. Kendimi güçlü hissederdim iyi yanlarını görürdüm her şeyin şimdiyse beni zorlayacağının farkındayım. Her şeyin iyi güzel olacağına da inanıyor güveniyorum. Eskidendi özlemler şimdi telefonlar var hatta görüntülü konuşmalar diyorum sürekli kendime ama o içimdeki küçücük kız annesinin eteğini bırakmak istemiyor ama kalbi de biliyor ki bırakmalı...
Tek başına hayatını geçirmeyi başarabilen, idare etmeyi öğrenen insanların hayranı olur oldum. Özellikle bazen diyorum ki ''O bunu nasıl başardı ? '' Üniversite tercihlerini bile uzakta yapamam diye sadece İstanbul'a sınırlandırmış bir insanım ben ama O hep cesurmuş her konu da ve neredeyse hep tekmiş, mesleği de cesaret isteyen bir şey ama gel gör korkaklıkta sınır tanımayan ben cesaret alıyorum ondan.Sanırım her şey karşınızdakiyle iletişiminize de bağlı çok güvenirseniz böyle bir yola adımınızı atıyorsunuz. Korkup endişelendiğim zaman içimden diyorum ki çok güveniyorsun işte... Bu yol bizim en güzel cesaretimiz olacak :)
