.

 Ben 14 Şubat a kaldım.

Hiç belli etmiyorum. Sanki hiçbir şey olmadı.

Ama çok büyük bir şey oldu.

İçimde çok büyük bir boşluk var kocaman gün geçtikçe büyüyor.

Konuşmak istemiştim sadece birazcık konuşmak.

Entubeyken gördüm o an çok ağladım. 

Sonrasında bir tıkanma yaşadım bir boşluğa düştüm kaldım öyle sanki hala yaşıyor sanki hala bizle annemi aradığım da arkadan yine sesi gelecek gittiğimde yine onu koltuğunda bulacağım şeker oyununu oynayacak bana Zeynoşum diyecek beni rahatlatacak kelimeleri her zaman bulurdu babam onunla konuşunca iki kelimesi yeterdi rahatlardım. Doğru yöne çevirirdi kafamı ben çok özledim ve hala kabullenemedim. 

Bu yazıdan önce babam henüz bizimleyken isyan dolu bir yazı yazdım. Paylaşmadım. Ölmüş gibi kendime kızdım sonra çok korkmuştum.

Babam ölürse korkusu sarmıştı. Korktuğum oldu. İsyanlarımın hepsi oldu. Ramazan bitti bayram bitti hatta hemen sonrasında bile hayat devam etti ya hep aynı gibi ama ruh olarak ben olarak aynı değilim ki ama aynıymışım gibi gece uykuya dalmadan önce hep aklımda kendime sürekli bunu kabul ettirmeye çalışıyorum. 

Ama bu olmaz ki 

Sadece bir iyi ki kaldı iyi ki benimdin babam iyi ki bana nasip olmuşsun 

Beraat gecesine kadar bekledik eve geleceksin sandık sen hep mübarek ayları isterdin Allah sana Cuma selalarını nasip etti. Sen gitmeden önce her gün kar yağarken o gün bahar gibiydi eve bir ışık vurdu. İlk gece de senin hep uyanıp namaz kıldığın saatte uyandım. O kadar yorgunken sabah oldu sandım 3 tü yanımdaymışsın gelmiş gibi hissettim. Biraz sonra sesin gelecek eve huzur dolacaktı korkmadan uykuma devam edebilecektim. 

İnsan nasıl yaşarsa öyle derdin ya öyleymiş.