Ruth Rendell ~ Güneşi Beklerken

 

Merhabalar...

🍁 Evet, bazen giriş cümlem üzerinde düşünmeme gerek kalmıyor. İçimden gelerek yazıyorum. Bazende böyle 'hmm.. 💭Nasıl başlasam acabalar?' Peşimi bırakmıyor.

Ruth Rendell ilk defa okudum. Kitabın adı ve konusu hiç uyumlu değil. Orjinal adını neden kullanmamışlar 'The Tree Of Hands'(Eller Ağacı) o kadar uyumlu ki hata tam kitap için başka bir isim düşünülemezdi. Çünkü odak noktası bir eller ağacı değilde ne ? 

 Güneşi Beklerken çok saçma bir isim. Her neyse konu için polisiye değil birazcık belki çok azıcık bir polisiye daha çok psikolojik bir kitaptı. Korkular, acılar, kayıplar, kuşku daha ağırlıktaydı. Bir insana korku ve kuşku ne yaptırmaz ki! Ya da acının tarif edilemediği nokta da yönümüzü olağanca kaybedişimiz. Duygu yoğunluğu bana geçti. Sadece sonu sanki nasıl bitirileceğini bilemedim. İşte hadi bu da bitsin denilir gibiydi. Sonunu sevmedim. Herkes duygusunun ağırlığında ezildi. Herkes duygusunun patlama noktasında insana neler yaptırabileceğini göstermesi çılgıncaydı. Köşeye sıkıştım. Kıskandım. paranoyak oldum.  Kısacası sonunda bazı kısımlarda mutlu da olsam. Sonu kesinlikle bence bu değildi. Böyle olmamalıydı. 

Ama tavsiye ederim. Sonuna rağmen kesinlikle tavsiye ediyorum. 

İyi okumalar dilerim...🧡

🧸Not ; Kader motiflerine denk gelmek de hayret vericiydi.